Quiñón | Sucos: blog de Dores Tembrás

Quiñón | Sucos: blog de Dores Tembrás

Quiñón by dorestembras

O ano pasado comezou a traballar comigo, no curso online de Apiario, un home de mar. Joaquín.

Confeso que a miña relación co mar sempre foi distante dende o punto de vista poético, apenas hai referencias, e si un gran descoñemento. Asi llo dixen cando se matriculou.

Confeso que neste encontro vin a posibilidade de achegarme a el de forma ben distinta.

Sen sabelo iniciaba daquela a miña primeira maré. Unha tripulación de 18 homes en procura de peixe espada. O diario de a bordo de Joaquín mantíñame en vilo de venres a venres. Ía sabendo das venturas e desventuras dun dos traballos que máis respeto me infunden. A soidade xunto a Valente, Cortázar e Angueira mentres se largaba o palangre. Con urxencia agardaba saber da vida cotiá no barco, e así puiden escoitar aquel mar tan outro, preto da Illa de Pascoa mentres Joaquín recitaba o exercicio da semana.

Non me resisto aquí a rexistrar apenas tres apuntamentos  da bitácora que me achegaba cada venres:

26 de Marzo de 2016

Diario de a bordo:
A poesía manténme enteiro nas longas navegacións froito dunha nefasta
quincena. O vento arreméxenos. A esperada Lúa quedou sin efecto coa presenza
do cantor dos estáis. Duas semanas de fortes brisas agocharon ós peixes
espada. Obrígannos a percorrer milleiros de millas entre a dúbida e a
espranza. As orcas tamén fixeron o seu. Este maxestuoso animal, cando nos
visita, faise dono da mesa. Nos anzois non recollemos máis que as gerlas do
peixe. A súa intelixencia é tan extraordinaria que nada podemos facer máis
que marchar e escapar delas. Cando atopan o noso aparello percórreno,
anzoi por anzoi, como uns turistas no bufete dun hotel. O traballo, con
elas ó carón do barco, é totalmente aciago. Son as raíñas e nos os intrusos.
Continuamos navegando cara ó sur de Chile, polo medio do mar, entre as illas
de Juan Rodriguez e Pascua.

2 de abril de 2016

Diario de a bordo:

Previsión de temporal para o día 6. Bailaremos. Lembranzas. Dous meniños

xogábamos na chabola onde nosa nai ataba as redes xunto con outra ducia de

atadeiras. O noso avó entrallaba os panos no chumbeiro e na cortizada. Fora

era inverno, chuvía forte no vidro das fiestras. Dentro era gardería. A

pilla de volantas era peirao, as canastras de láminas de madeira, barcos.

Todas tiñan nome. Atracábamos para saltar a bordo e saír para o mar. O avó

retrasaba moitas saídas. Había que encher as agullas de entrallar sen

deixalas frouxas. As de atar enchíallas a avoa. Súas mans voaban mentres seu

audífono atendía ós amoríos mariñeiros das atadeiras mozas. A nosa nai có

radio de lámparas tentando sintonizalo. Era a única maneira de saber algo do

noso pai. Era a hora de pousar as agullas e as redes para escoitar ós barcos

falar entre eles. Era a proba da normalidade entre as ondas. O silencio. As

interferencias na frecuencia. A borrasca batendo na costa. O avó dándolle

voltas a boina. Nos, ausentes, salvando unha galerna dentro da canastra. O

avó reclámanos para si mesmo. A voz do noso pai soa forte, grave. A nosa Nai

chora. O Avó, "están ben raparigha". "Están ben, oise tranquilo", a nosa Nai

ríe. As atadeiras nomean ós noivos que están a bordo. Volta a gardería. As

atadeiras cantan un alalá. O avó refunfuña. Clase de matemáticas: a contar

mallas.

TODO O TEXTO AQUÍ