miércoles, 17 de diciembre de 2014

A Deputación presenta o volume sobre a traxectoria artística de Patinha - Ferrol - Diario de Ferrol

A Deputación presenta o volume sobre a traxectoria artística de Patinha - Ferrol - Diario de Ferrol



Manuel Patinha, onte asinando exemplares da súa biografía creadora

Manuel Patinha, onte asinando exemplares da súa biografía creadora



A Deputación presenta o volume sobre a traxectoria artística de Patinha

 | Actualizado 17 Diciembre 2014 
Desde onte a Deputación da Coruña inclúe no seu prestixiso catálogo de libros artísticos “Manuel Patinha”, un voluminoso traballo sobre o creador luso galaico, editado dentro da colección “Grandes Pintores”.
A sede da entidade provincial acolleu así o acto presidido polo titular da institución provincial, Diego Calvo, que foi o encargado de introducir o porqué da publicación desta magna obra: “Ante un creador tan versátil e fértil, con achegas nacidas, como el mesmo di, desde o máis profundo do seu sangue, nesta Deputación tivemos sempre claro que Manuel Patinha se merecía un espazo na nosa colección de grandes pintores”.
Nun emotivo encontro ao que asistiron medio cento de artistas, compañeiros Patinha e representantes das artes plásticas da provincia, Calvo agradeceu ao creador afincado actualmente en Monte Curuto “esa liberdade” que demostra en cada unha das súas obras”.
Dous dos autores dos diversos  textos que figuran no volume, a profesora Eva Ocampo e o crítico Pedro Taboada, acompañaron a Manuel Patinha na presentación deste traballo divulgativo sobre toda unha vida de creación plástica. Todos os participantes na presentación coincidiron en destacar a influenza que exerceron na obra de Patinha os seus “mecenas”, ese matrimonio naronés formado por Álvaro e Divina que, de xeito desinteresado e cando o artista sufriu un duro revés persoal, acollérono na súa casa e déronlle o que máis desexa un creador: un espazo onde traballar con comodidade.
Así, a lembranza de Álvaro García Acción, falecido o pasado ano e a quen vai dedicado o libro, foi unha referencia constante durante toda a presentación dunha obra que, segundo Eva Ocampo, “recolle toda a traxectoria vital e artística dun home prolífico como poucos”.
Pola súa banda, Manuel Patinha mostrouse agradecido á Deputación pola publicación deste libro, elaborado a partir de seis grandes eixos: “Reseña bibliográfica”, “Patinha pintor”, “Patinha escultor”, “Escultura pública”, “Escultura conmemorativa do 800 aniversario da Catedral de Santiago”, “Currículum” e “Textos en portugués”

martes, 16 de diciembre de 2014

O fogareiro: José Bação Leal

O fogareiro: José Bação Leal



José Bação Leal

As suas poesias foram recolhidas pela mãe, carinhosamente, dos rascunhos que deitava fora. «Sensibilidade nova, exigente e generosa, marcada por uma ânsia radical de verdade.» Assim escreveu Urbano Tavares Rodrigues do poeta que morreu em Nampula (Moçambique) durante a guerra colonial.
O seu testamento («Poesias e Cartas»), descoberto num alfarrabista, é uma das minhas «âncoras». Frequentámos os mesmos cafés (Copa, Mexicana, Império...), partilhámos a mesma angústia (guerra colonial) e a mesma esperança (liberdade).

ORAÇÃO DE VENCIDO

Já se esqueceram as nuvens
A alegria voltou ao rosto das luzes

Os homens do campo
que poderiam ser meus irmãos
são agora estranhas sombras
formulando gestos

Eu vou descendo os degraus da noite
com o passo marcadamente incerto
dos que não sabem perder
e perderam

Caminho em busca da renúncia
com flechas de vento
nas asas da derrota

Levo na cinza dos meus olhos
toda aquela angústia branca
que viceja na espuma dos meus dedos

Por entre pedras e poemas
bêbado e só
eu vou cantando
a minha oração de vencido


José Bação Leal

lunes, 15 de diciembre de 2014

Obradoiros de poesía e escrita creativa en Vigo | Sucos: blog de Dores Tembrás

Obradoiros de poesía e escrita creativa en Vigo | Sucos: blog de Dores Tembrás

2014-06-02 09.38.21

OBRADOIROS DE POESÍA E ESCRITA CREATIVA EN VIGO

15/12/2014, 12:33
Filed under: ApiarioObradoiros
Comezarán o 16 de xaneiro, en colaboración con //AFUNDACIÓN. Serán tódolos venres de 18:00 a 20:30. Deixovos a seguir toda a info e por suposto podedes consultar o resto da oferta de formación de APIARIO aquí.

DE MISTERIO E TÉCNICAS (16-1-2015/ 6-2-2015)

Este obradoiro está dirixido a todo aquel que queira achegarse ao acontecer poético. Podemos domésticar a linguaxe? A súa estrutura? Pódese penetrar no sórdido, na emoción do sórdido, e calibrar os lindes ata os que podemos levar a imaxe?
Que é a beleza? Unha ilusión óptica? Unha actitude? Dúas palabras que firen?
Que pasa no poema? Que é o que nos importa no poema? Canta atención lle prestamos ao sen alento?
Sabemos cortar os versos? A medida? O ritmo?
Sabemos ler?
E o silencio? En que medida é posíbel producir o silencio no poema?
Ferramentas. Aprenderemos ferramentas para construir o texto. Pero sobre todo, e dígoo a modo de advertencia, a deriva será o pilar da aprendizaxe, demorarémonos en calquera concepto, calquera, que alumee a nosa achega ao poético.
Esta é a proposta.
E sempre a esixencia á palabra, o escrutinio ao que sometemos o poema.
Así visitaremos algúns poetas da literatura universal, e en particular da literatura galega, que han de sinalar, subliñar, para admirarnos.
Escribamos.
Aquí o programa completo.

ESCRITA CREATIVA. AS TÉCNICAS D*S GRANDES AUTOR*S (13-2-2015/ 6-3-2015)

E xusto despois seguiremos cun curso de Escrita Creativa. A proposta deste obradoiro tenta abordar a escrita creativa dende os mestres. Así apoiaremonos na análise dos mecanismos que algúns autores empregan maxistralmente nas súas obras, co obxectivo de penetrar e descubrir as súas ferramentas. O que nos interesa é fixar aquelas técnicas que servirán de guía para a propia escrita.
Organizado en catro bloques, o traballo coa palabra irá da man de Julio Cortázar dende a concepción da trama, internándonos no proceso do misterio xunto co manexo da tensión e a distensión. Despois deterémonos con Sandor Marai na construción das personaxes, as posibilidades que se abren no retrato profundo, e esa procura da unicidade, da personaxe xenuina que trascende a propia obra. A seguir traballaremos con Herta Müller e o estilo único que fai recoñecíble a voz da autora. E fecharemos cunha das voces máis potentes do panorama galego, Gonzalo Hermo, que servirá de modelo para mergullarnos na precisión e a arquitectura do poema.
Aquí o programa completo.

domingo, 14 de diciembre de 2014

asamblea de palabras: Poema del día: "Pacto", de Isaac Goldemberg (Perú,...

asamblea de palabras: Poema del día: "Pacto", de Isaac Goldemberg (Perú,...: ¿Qué Dios fue ese que generación tras generación reiteró el pacto territorial y parecía no saber de geografías? Él prometió estar con el...

TURNER


"Pacto", de Isaac Goldemberg (Perú, 1945)

¿Qué Dios fue ese que generación tras generación
reiteró el pacto territorial
y parecía no saber de geografías?

Él prometió estar con ellos en la conquista del espacio
y ellos pronunciaron otra vez Su palabra
en el atrio del planeta más próximo.

Y en el año siguiente a la expulsión
se congregaron en el umbral de la tierra
a escuchar la lectura del libro de todas las cosas
cuando la palabra fue puesta por testimonio
ante ese Dios que se ocultaba al ojo humano.

Pero cuando Él asomó Su único ojo,
tantos y tales fueron los males y las penas
que ellos renegaron de Su eterna presencia.

Entonces Dios volvió a reiterarle al humano
la promesa de la tierra en la fosa.

Isaac Goldemberg en Libro de las transformaciones (2007), incluido en La vida breve. Antología personal (2001-2012) (UPAGU, Cajamarca, 2012).

sábado, 13 de diciembre de 2014

TRES POEMAS DE LUIS SANTANA (de CARTA ENVIADA)


TRES POEMAS de LUIS SANTANA  (de CARTA ENVIADA)


INCENDIARIA

La inicial del tiempo,
el gran ojo en su custodia,
oh pared helada y semilla.

Sobre oscuros peces de plata
su pureza intratable,
su angustia horizontal
en su posesión-reclinatorio:
instante de fósforo en la noche.



CALVARIO

Lenta resina
bajo la lengua imprudente
quiso tu sangre,
tu sangre
de plata, su olor
voluminoso, anestesia
en la encia dócil,
afluente de hueso.



PARA QUE DUERMAS

Para que duermas sobre un color
te mando este rojo cadmio.
Hierve en la arteria-copa
como si fuera humo, corteza
o rastro que alcanza los ojos.

Un papel tan pesado como un beso
lo sustituye,

lo aplaca.



Luis Santana

viernes, 12 de diciembre de 2014

Eduardo Fraile Valles publica ‘In memoriam’, el sexto poemario de su serie ‘Apuntes del natural’ | Tam-Tam Press

Eduardo Fraile Valles publica ‘In memoriam’, el sexto poemario de su serie ‘Apuntes del natural’ | Tam-Tam Press

Eduardo Fraile, autor de `In memoriam´. © Foto: L. Fraile.

Eduardo Fraile, autor de `In memoriam´. © Foto: L. Fraile.



Ilustrado por África Bayón, el libro se presentará este sábado 13 de diciembre, al mediodía, en el Salón de Audiovisuales del colegio La Salle (Valladolid), centro del que fue alumno el editor y poeta vallisoletano.
Por LAURA FRAILE
últimoCero
Asegura que no es una persona metódica y que le gusta escribir con pluma en cuadernos grandes que acaba llenando de tachaduras. Últimamente ha leído con insistencia a Bukowski y no tiene ordenador. En su lugar usa una de sus cincuenta máquinas de escribir, objetos que en su mayoría han sido adquiridos en el mercado del Rastro de Madrid, su ciudad de origen. Eduardo Fraile Valles, que desde el año 2001 viene compaginando la tarea de escritor con la de editor, acaba de publicar `In memoriam´, un poemario en el que, según indica, se adentra una vez más en la “búsqueda del tiempo perdido”.
Una treintena de poemas componen este libro. Tres de ellos han sido dedicados a Mª Nieves, su madre. “Ella murió en el año 2006. El título de esta obra coincide con uno de los poemas que escribí para ella, que para mí es el más emocionante. En él hablo del recuerdo de una noche de verano en la que tecleaba con mi máquina de escribir, aunque con miedo de despertarla. En otro, al que he llamado La voz la hacen las aguas, escribo sobre un refrán que ella solía decir a menudo. El tercer poema que le he dedicado a mi madre es La dolorosa luzEn él recupero la imagen de una de mis llegadas a Castrodeza en autobús, momento en el que ella solía esperarme en la puerta de su casa”, explica Eduardo Fraile.
Según indica, este poemario ofrece un ejercicio de memoria nutrido fundamentalmente por el rescate de los recuerdos de sus tres infancias: la de Madrid, Valladolid y Castrodeza. De ellos van emergiendo personas como Severo San José, que era un chico manco que perdió el brazo por culpa de un cable de alta tensión, o Félix `Guayas´, uno de esos habituales de los bares. Su apodo, por cierto, tiene una curiosa historia. Resulta que este hombre acostumbraba a entrar en los establecimientos al grito de “guayas, guayas”, una versión bastante particular del título de la canción `Voyage, voyage´, de Desireless, que debido a sus problemas con el inglés él acabó reconvirtiendo en otra cosa. “Él era una de esas personas que al principio caían simpáticas, pero a las que con el tiempo acababan echando de los bares”, apunta Eduardo sobre Félix.
Otro de los protagonistas de este poemario es el Hermano Honorio. “Él tuvo una gran influencia sobre mí. Fue el responsable de mi pasión por las artes gráficas y la persona que me enseñó la primera metáfora que aprendí: el río es un camino que anda. Nos hacía usar los rotuladores de colores en todo lo que hacíamos. De hecho, en parte por ello acabé siendo rotulista para la Seminci durante siete años”, recuerda Fraile sobre este profesor de La Salle. Este centro educativo, por cierto, ha sido elegido por este autor para presentar su último poemario. La cita será el próximo sábado 13 de diciembre, a las 12:30 horas, en el Salón de Audiovisuales del colegio vallisoletano (se podrá acceder hasta el mismo por el patio -c/Santuario 7-). En el acto estarán presentes, además de Eduardo, el novelista Óscar Esquivias y África Bayón.
Una de las ilustraciones realizadas por África Bayón (Bulgarcita Pingos) para el libro.
Una de las ilustraciones realizadas por África Bayón (Bulgarcita Pingos) para el libro.
África Bayón, más conocida como Bulgarcita Pingos, es la responsable de las ilustraciones incluidas en este poemario. “Hemos tenido una feliz coincidencia en el tono del libro. Su trabajo está caracterizado por la minuciosidad y la delicadeza. Sus ilustraciones están hechas con piezas de tela cosidas. Esto se parece a mi modo de escribir, aunque en mi caso he cosido trozitos de tiempo“, indica este poeta.
La primera fusión del trabajo de África Bayón con el de Eduardo Fraile se produjo a raíz de su libro `La chica de la bolsa de peces de colores´ (Visor, 2008). En aquel momento ella tejió una colección de camisetas inspiradas en los poemas de este libro que fueron mostradas al público durante un desfile que se realizó en el Aula Triste del Palacio de Santa Cruz. Tres años más tarde, con la publicación de su libro `Y de mí sé decir…´ (Tansonville, 2011), África se convirtió en la ilustradora que acompañó a poemas como `Paseando con Trosky´, `Vidas ejemplares´, `7 de febrero de 1953´, `Hace cuánto que no´ o `La canción más bella y triste del mundo´.
Los versos de `In memoriam´, escritos del 2009 al 2011, se caracterizan por su tono melancólico. “Ha sido una manera de echar la vista atrás y de rescatar el tiempo para revivirlo. También hay ironía y humor, que son ingredientes inseparables de la nostalgia“, asegura Fraile. Parte de esta memoria se muestra en poemas como `Aquel patio escolar´, en el que Eduardo recupera la imagen de un espacio para el juego que ahora se ha convertido en un parking subterráneo.
`In memoriam´ es la sexta obra de una serie llamada `Apuntes del natural´ en la que se incluyen poemarios como `Quién mató a Kennedy y por qué´, `La chica de la bolsa de peces de colores´, `Y de mí sé decir…´, `Ícaro & Co.´ y `Retrato de la soledad´. “En ellos he encontrado una voz más natural, menos retórica, más directa, más narrativa. Son libros fáciles de leer, incluso para gente que no esté familiarizada con la poesía. La serie la cerraré con el poemario Perlas ensangrentadas, cuyo título es un homenaje a la canción de Alaska. Lo publicaré hacia el 2015 o 2016″, adelanta Eduardo, un autor que actualmente compagina su trayectoria poética con la edición. En el año 2001 creó Ediciones Tansonville, un proyecto editorial con el que por el momento ha publicado una veintena de títulos que aparecen repartidos en tres colecciones: Gran Hotel de Balbec, Gilberta Swann y Tansonville.El próximo autor de su catálogo será Pedro Casariego, del que ya ha editado cinco obras: `La canción de Van Horne´, `Maquillaje´, `La voz de Mallick´, `El hidroavión de K.´ y `La risa de Dios. Le rire de Dieu. God´s laughter´.
Noticia relacionada:

sábado, 29 de noviembre de 2014

Dos poemas de Hannah Arendt

POÉTICAS EN DIÁSPORA: Dos poemas de Hannah Arendt





De Hannah Arendt conocemos, sobre todo, su producción filosófica brillante, sus reflexiones políticas e incluso su tempestiva vida, incluyendo su relación con M. Heidegger. En efecto, Arendt no fue una poeta, pero ha escrito algunos poemas que merecen ser rescatados del olvido en el que están confinados. No resulta extraño escuchar todavía ese aforismo anónimo que señala que la poesía no vive sólo de poetas. El valor de estos dos poemas me parece doble: tienen valor testimonial -de su vida marcada por la experiencia traumática del nazismo- e interrogan lo poético -a través de aquello que somos (in)capaces de poetizar-.
A.B.


























“Dichoso quien no tiene una patria;

[la contempla todavía en sus sueños”.Hannah Arendt, 1946.

Consuelo
Vendrá la hora
en que las viejas heridas,
tanto tiempo olvidadas,
amenacen con abrirse.

Vendrá el día
en que ningún balance
de la vida, del dolor,
contará.

Transcurren las horas,
Pasan los días.
Un logro queda:
simplemente estar viva.






W.B. [Walter Benjamin]
Algún día volverá de nuevo la oscuridad.
La noche descenderá de las estrellas.
Reposarán nuestros brazos extendidos
en las cercanías, en las distancias.

Desde la oscuridad suenan suavemente
pequeñas melodías arcaicas. Escuchémoslas,
separémonos,
rompamos por fin las filas.

Voces distantes, tristezas cercanas.
Ésas son las voces y éstos son los muertos
que hemos enviado como mensajeros,
para conducirnos al sueño.

1942




Bibliografía de Hannah Arendt


Nacida en una familia judía no religiosa en Hanover, y formada en Königsberg (el pueblo de su admirado precursor Immanuel Kant) y Berlín, cursó estudios en tres universidades, doctorándose a los 22 años de edad en Humanidades en la Universidad de Heilderberg. Arendt estudió filosofía con Martin Heidegger en la Universidad de Marburg, con quien tuvo un corto romance. Dicho enredo le ocasionó muchas críticas debido a las simpatías nazis de su amante. Luego de romper su relación, Arendt se mudó a Heidelberg para escribir una disertación sobre el concepto de amor en el pensamiento de San Agustín, bajo la dirección del filósofo existencialista y psicólogo Karl Jaspers y en donde entiende a la libertad como manifiesta en el acto de fundación (y la noción de nacimiento como acto fundante por antonomasia). El trabajo fue publicado en 1929, pero en 1933 Arendt fue inhabilitada y, por tanto, impedida de enseñar en universidades alemanas debido a su condición de judía, por lo que se vio obligada a huir a París, donde se volcó a la crítica literaria. Durante su estadía en Francia, Arendt trabajó para asistir y ayudar a refugiados judíos. Sin embargo, con el inicio de la Segunda Guerra Mundial, la ocupación de Francia, y la deportación de judíos a los campos de exterminio nazi, Hannah Arendt debió huir nuevamente; esta vez de Francia.
En 1940, contrajo matrimonio con el poeta y filósofo aleman Heinrich Blücher, con el que emigró a los Estados Unidos al año siguiente, con la ayuda del periodista Varian Fry. Allí ella se convirtió en una activa militante de la comunidad judío-alemana, escribiendo para el semanario Aufbau. Finalizada la Segunda Guerra Mundial, Harendt tuvo una suerte de reconciliación con Heidegger, testificando a su favor en una audiencia de desnazificación en Alemania.
Entre su vasta obra figuran Los Orígenes del Totalitarismo (1951), La condición humana (1958), Entre el pasado y el futuro (1961), Sobre la revolución (1963) y la polémica Eichmann en Jerusalén (1963), Hombres en tiempos de oscuridad (1968), Sobre la violencia (1970), La vida del espíritu (1978), Conferencias sobre la Filosofía Política de Kant (1978), entre otras. Sus memorias, Correspondencia, 1926-1969, fueron publicadas en 1992. Al morir en 1975, Hannah Arendt fue enterrada en el Bard College en Nueva York.

jueves, 6 de noviembre de 2014

jueves, 30 de octubre de 2014

“Ágora de la poesía”: 25 autores en un libro y 18 encuentros | Tam-Tam Press

“Ágora de la poesía”: 25 autores en un libro y 18 encuentros | Tam-Tam Press





El Ateneo Varillas (León) acoge este jueves, 30 de octubre, a las ocho de la tarde, la presentación del libro “Ágora de la poesía”, una publicación en la que participan 25 de los autores que, durante el último año y medio, se han dado cita en los encuentros del Ágora que se celebran, cada último viernes de mes, en el pequeño anfiteatro al aire libre ubicado en la leonesa Plaza de San Marcos. Y mañana, 31 de octubre y último viernes de mes, nueva cita poética (la nº 18 ya) a partir de las 22 horas.
Los 25 autores del libro son: Sandra Sánchez García, Ramiro Pinto Cañón, Marta Muñiz Rueda, Fernando Montes Pazos, Silvia Abad Montoliú, Luis Artigue, Asunción Carracedo Gómez, Eugenio Marcos Oteruelo, Charo Martínez Domínguez, Felipe Zapico Alonso, Pablo Guisado Quintela, Felipe J. Piñeiro García, Alfredo García Fernández, Chus de la Fuente Prieto, Rubén Belial, Ana del Río, Juanmaría García Campal, Charo Acera Rojo, Chema García, Rafael Saravia, Salvador Negro, Xavier de Tusalle, Iñaki Hernán, Ingrid Da, Eduardo Expósito.

¿Cómo empezó el Ágora de Poesía?

(Prólogo del libro)
Portada del libro.
Portada del libro.
Por SANDRA SÁNCHEZ GARCÍA
¿Cómo empezó el Ágora de la Poesía?
Supongo que siempre existió en nuestros corazones, esa Esperanza que nos hace seguir sin decaer y buscar un lugar con calor humano, solidaridad y alegría, sin competición ni egos, sin entrada ni salida, ni puertas ni ventanas…
Fue en abril del 2013, cuando unos cuantos amigos decidimos hacer algo para que todas las personas que deseasen recitar poesía pudieran tener un espacio abierto para poder dar a conocer sus poemas, leer textos de otra/os autora/es, o simplemente escuchar versos en un ambiente ameno y divertido. Comenzó el 31 de mayo de 2013 y así ha seguido los últimos viernes de cada mes.
El anfiteatro de San Marcos nos pareció el sitio ideal para reunirnos en torno a la poesía. Iba a ser una manera de aprovechar un espacio público para el arte y la cultura.
Esa misma noche llegué a casa muy ilusionada e hice un evento en facebook pensando que sólo acudirían 10 o 15 personas, no más. La idea era simple: crear un lugar que nos diera alguna esperanza para mantenernos en pie y seguir luchando, a pesar de todas las trabas e injusticias que nos encontramos a diario, por un mundo más igualitario, un cachito de Esperanza, donde la Revolución de los Sentimientos nacería en el aire para rebelarse con la palabra y perdurar en el tiempo. Un lugar donde la solidaridad sería el pilar y el alma la alegría. Un lugar mágico y único, atemporal, libre de conceptos burdos y de elitismos, un espacio donde primarían las personas y que sirviera como una lanzadera de la de expresión de los sentimientos.
¿La poesía?,  una preciosa herramienta. La Poesía del Pueblo y para el Pueblo.
¡Y así fue¡. En mayo de ese mismo año, las aceras gritaron la revolución en un espacio solidario, sencillo y con alegría; sin competiciones ni egos, con sencillez y humildad. Nos reunimos unas 80 personas, fue increíble y mágico; porque la poesía es lo que cada una/o de nosotra/os tenemos en el corazón y no una mercancía ni florituras.
Aquí, la poesía no compite porque se comparte. En este lugar, cabemos todas y todos, sin distinciones.
¿Nuestro reto? que llueva, granice o nieve, ahí seguiremos versando la Revolución con chocolate. Con la Esperanza en un mundo más justo e igualitario durante los próximos 100 años, prorrogables…
Recuerdo la película “Chocolat”, trata de una mujer que tiene una chocolatería y que posee  un don especial que le permite percibir el malestar de los demás y satisfacerlos con el dulce exacto.
Al día siguiente comentamos la idea del chocolate con Eduardo Ramiro y la idea caló, así que Yolandasiempre trae el chocolate, y cada vez con distinto sabor, acompañado siempre con algo de repostería elaborada con sus geniales manos.
¿Por qué  EL ÁGORA DE LA POESÍA?
Creemos que el nombre es lo que menos importa, y con cualquier nombre hubiese sido lo que ahora es. Lo que cuenta es la esencia y el espíritu, lo palpable y lo real.
Diecisiete meses ya, ¡Qué barbaridad!. Sigamos aportando nuestro granito de arena y, lágrima a lágrima, crearemos un mar de alegría, gritaremos en los tejados la libertad y haremos de los sueños la realidad.
El Ágora de la Poesía somos todas y todos.
En el Ágora de la Poesía flota el misterio de un comienzo con ilusiones y muchas  ganas de seguir expresando unos versos en voz…
  • PRESENTACIÓN DEL LIBRO
  • Lugar: Ateneo Varillas (Calle Varillas, 3. León)
  • Fecha: 30 de octubre de 2014
  • Hora: 20.00.
  • Entrada libre
  • ÁGORA DE LA POESÍA
  • Lugar: Anfiteatro al aire libre de la Plaza de San Marcos (León)
  • Fecha: 31 de octubre de 2014
  • Hora: 22.00.
  • Entrada libre
...

miércoles, 29 de octubre de 2014

CATRO MULHERES POETAS NA LITERATURA BRASILEIRA

Rubens Jardim





28/10/2014 12h06
AS MULHERES POETAS NA LITERATURA BRASILEIRA(55ª postagem)
LUIZA OLIVEIRA (      ) ,poeta baiana, advogada, atriz, bailarina e socióloga. No teatro, já trabalhou com diretores como Antunes Filho e Naum Alves de Souza. Em 2011 lançou seu primeiro livro de poesias, Afetos Transgressores. O segundo, que deve se chamar Da menina que virou bicho está em fase de negociação com editoras. Luiza vive em São Paulo.

SEM GARANTIAS

pescoço duro

febres amarelas

sem dinheiro no bolso

amarga o dia que chega



roleta russa

e os meninos despencam dos morros

mato o jacaré

engulo o leãozinho



e sou fuzilado em praça pública



AMO...

Amo os loucos em suas santidades petrificadas, submersos em mistérios e alucinações.

Primitivos, inocentes, sem as cabeças amordaçadas.

Desfilam em pontes esgarçadas, sem egos.

Como meros figurantes num mundo

de estrelas obscuras, decadentes.

Em seu vazio ensurdecedor, batem asas salpicadas de louvor.

Mágicos da realidade, metamorfoseiam suas dores obscuras em espasmos solitários, dormem em berços enferrujados da hostilidade e do inconformismo.



Amo os inseguros, os deprimidos, os anoréxicos, os medrosos

[perdedores, fracos...

Enfim, os que não se compactuam com o brilho efêmero,

não se deslumbram com as luzes da ribalta, ficam no seu canto,

[em sussurros e meditação... únicos!

Em suas dores! Sem o vômito azedo do social...

Despedidos das luzes da ribalta, se encaminham para a

[cachoeira dos solitários,

em busca do banho da individuação...

Sem persona, sem caricaturas, se espremem na dor,

para irrigar o inusitado do acaso,

buscando intensidades que se cruzam no acontecer.



Amo a vida. Na sua androginia e bipolaridade... em todas as

[suas intensidades.

No seu frenesi orgiástico, em seus fluxos insanos e desdita, em sua desesperança e ócio, em sua magia e desencanto,

em suas disfunções, na sua escassez de vitórias e em amargas

[derrotas,

nos seus surtos psicodélicos, em sua desesperança e

[ambiguidade,

com todas as suas nuances e matizes, como ramalhetes de

[flores desfeitos.

Na sua cumplicidade e desafetos, com seus enigmas e embates, amo sobretudo, pela sua finitude e infinita generosidade.



VIRA-LATA

Chega

das caretices e dos puxa saquismos

das divindades caídas

dos reinos unidos fragmentados

dessa porra desse computador



Ai que saudades



das simplicidades sem vistorias

de águas paradas, porém,

livres e libertas

da negra do cachimbo

do sertão agreste

sem veredas

das tabernas

de Máximo Gorki



da merda sem parasitas

do homem

do humano

que escarrou e sujou o tempo

embaçou os vidros

com seu hálito fétido



medidas inexpressivas

fazem

essa espécie híbrida,

incapaz, sonolenta,

sorrir.

com seus dentes amarelados, cheio de cáries...



eu vou pra Tucumã

aliciar meus tormentos

dormir com as cabras

e fuder com os jumentos



O LEGADO DE MEU PAI

um canivete

uma calçadeira

e uma caixa de moedas antigas



um sonho



no boteco,

o seu truco

com amigos em boemias



seu brilho no jogo de bilhar

sua integridade

e seus bigodes a la Bievenido Granda



seus sapatos engrachados

suas gravatas listradas

e sua amorosidade ímpar



simplicidade, humanidade

trejeitos no caminhar

suas costas arcadas



pai! pai!

eu estou aqui



visto sua camisa e me sinto acolhida

em seu abraço e sua candura

TELMA SCHERER (1979 ) poeta gaúcha, é mestra em literatura e graduada em filosofia. Atua nas áreas de formação de escritores, criação literária e performance com adultos e crianças. Coordenou o Espaço Educativo da 6ª Bienal do Mercosul. Com o grupo Teia de Poesia, realiza saraus e oficinas de literatura. Publicou Desconjunto (2002),Rumor da Casa(2008) eDepois da Água (2014).Vive em Florianópolis.

Onisciente quer dizer: aquele que sabe a ciência

de olhar no escuro.

Escuro de brumas divisórias, escuro da sombra.

Seta que reluz pra dentro.

O gozo de se ver nesse espelhjo turvo.

E ser sem saber, prque é tateando que se conhece

um nascer para saber ter sido. Então clareira.

Onisciente quer dizer; nunca esbarrar com uma porta.

Abri-la.

NÃO SOU CATÓLICA

Minha alma vem de outros ancestrais.

E são tais, os meus companheiros,

que não nos dizemos nada.

Nem ais, nem mágoas,

nem vaidades e nem anseios.

Entendemo-nos.

Bater portas, fazer gritos,

verter brita no fundo dos olhos,

isso não é comigo.

Não sou católica,

mas minha alma é cheia de Palavras.

São elas que brilham

depois da escavação.

Estar certo

não adianta nada.

Escavem o certo e o errado,

mesquinhos aos olhos de Deus.

Deus esquece das mágoas vãs.

Porque Deus é maior que o mundo,

e menor.

Ele sabe de toda a história.

Não precisa contar piadas.

Deus não precisa

levantar a voz.



FRANCIS E A FUGA

carrego a pedra de gelo, o paralelepípedo, quase todos os dias.

só não sou sincera em momentos de diversão

quando juntos

difundimos os papeis, partilhamos as publicações,

damos pulos no vácuo. durante o resto do tempo

sou fria como linhas sobre linhas sobre linhas

quase sem espaço em branco.

são absurdos os abusos desses ângulos retos

a levar pelas calçadas muito comportadamente.

francis propõe a fuga pela frase: tudo é ensaio, e às vezes conduzir a nada

é que é um algo.

faço tanto e tento tudo

justo

porque os tornados me coabitam

e não fujo

................................................................................................................

um aperto de hora e meia

pode ser dia inteiro



o sol se intermezza

só nos meios



só quem se interessa

está inteiro



onde tanto dentro se desmorona

ao mínimo vento

ALESSANDRA CANTERO(1980) poeta paulista, (nasceu em São Vicente), é  licenciada em letras pela Universidade Paulista con Máster em Filologia Hispânica pela Universidade de Sevilha, Espanha. Publicou o livro de poesia Deslocamentos Líricos (2012).

sob o peito

sombra

um som

ínfimo

fissurando ao

infinito gelo

dum azul distante

e marinho

depois de um tempo de mar

anzol é âncora



ARGAMASSA

pedra

sobre

lado a lado

pedra

entalhe desigual

atrito

ruído

encaixe à força

de conflito

sobre, sob

lado a lado

frente a frente

pedras

queda livre

noit solta

castelo construído

pedras firmes

frágeis como vidro



ALZHEIMER

a casa

envelheceu



era imensa qdo pequena



agora não tem cabimento



é toda estreitura

e pó



mas foi sim, um dia,

e eu me lembro



a casa

com todos dentro

da minha vó

.................................................................................

útil para o desuso

eu

ñ conservo o pote vazio

bonito

do iogurte recém consumido

me recuso a reutilizar



eu ñ reciclo o lixo

eu me reduzo

a cultivar sicômoros



eu ñ aguardo

eu me recluso em meio a versos livres

sem socialidades

dialogo com o escuro sujo

do mundo

perecível sem consertvantes

inaproveitável para a próxima

e mais perene

geração futura

com a qual ñ contribuo



pq me salvo

como rascunho

 ANGELA CASTELO BRANCO (1977) mora em São Paulo, é mestre em Educação e membro do Atelier do Centro- SP (espaço interdisciplinar de formação em arte), atua na formação de educadores e artistas. Publicou 3 livros “Orações” (2008) “Oferenda” (2008) e “O que digo, O que me diz” (2009). Desenvolveu a Bolsa de Criação Literária Funarte em 2011. Foi contemplada pelo Proac 2011 de Publicação de Livros pela Secretaria Estadual de Cultura.

uma palavra em

baixo da

outra



página

a

página



aos poucos a

parte de cima

distancia-se

da parte de

baixo



verticaliza-se

a fala

o pensamento

-ascese-



e o sonho corre solto nos braços da horizontalidade



4.

Do Inabordável

eu já era

Nos alicerces da casa de batismo

Na maçaneta que destravava os dias

a procura pelo fio

— o desejo de amar o mundo —

5.

Da acídia

na encosta da  mulher

fios desencapados soldam  a ligadura

Destravo a fome e o fogo se instala em carne viva

sou beirada



ESFORÇO

Saber o tamanho de um pássaro disponível

andar sob a linha de pesca

deitar os olhos nas larvas que se enrolam

e o que se tem



Adequar o vestido para a ocasião de nascer

Nascer agora, sob uma espécie de ventania

Empurrando os mortos para os muros, murmúrios



Ócio divino do existir

Estudo as horas que se cercam de círculos

Ando com o pó de flor cingindo as ruas

e sei como duas orelhas se tocam no amor



Era por minha conta: raspar os restos de uma fome real e devolver no cio

qualquer prato de abelha quente