sábado, 22 de noviembre de 2025

PATRIA, un poema de ERNESTO GUERA DA CAL

Se a súa primeira publicación literaria fora o poema “Mariñeiro fusilado” (na revista Nova Galiza, en 1937), Guerra da Cal publicou os poemarios: Lua de além-mar (1959), Poemas (1961), Rio de sonho e tempo (1962) e Motivos do eu (1966).




PÁTRIA*

                                           

«Porque volvió, sin regresar, Ulises»

                              MIGUEL ANGEL ASTURIAS

A Galiza

é para mim

um mito pessoal

maternal e nutrício

com longa teimosia elaborado

de louco amor filial

de degredado

(E de facto é também

-porquê não confes-sá-loum execrável vício

sublimado)

A Galiza

foi sempre para mim

um refúgio mental

um jardim de lembranças

sossegado

um ninho de frouxel acolhedor

para onde fugir

do duro batalhar e do estridor

da Vida

e do acre ressaibo do Pecado

Subterfúgio subtil

e purificador

de interior evasão

para o descanso da alma

na calma

pastoril

da perfeição de Arcádia

da Terra Prometida

da imaginação


A Galiza

é o meu amor constante

tranquila e fiel esposa

e impetuosa amante

sempre

como Penélope a tecer na espera

ansiosa e plácida

paciente e palpitante

do retorno final

do seu errante e navegante Ulisses

-outra quimera!

Amo-a

como o náufrago desesperado

ama a costa longínqua e arelada

que nunca há de avistar

Amo-a

com saudade antevista de emigrado

que à partida se sabe já

a ser ausente morrinhento

de nunca mais voltar

fadado

Porque ninguém jamais regressa do desterro

à mesma terra que deixou

(O Espaço sempre acaba comido pelo Tempo:

Os lugares

e as gentes que os habitam

mudam e morrem sempre

e nós também morremos

e mudamos

Posso eu acaso me reconhecer

naquele rapaz loiro

que chorando partiu

um dia crepuscular e montanhoso

de Quiroga

no Sil

há tantos anos

e tantos desenganos?)

Amo-a

Amei-a sempre

porque nunca deixei

de estar ligado a Ela

pelo umbigo

Porque Ela foi meu berço

e onde quer que eu morrer

Ela há-de ser

o meu íntimo

Amo-te

enfim

Galiza

e último jazigo

coitada, triste e bela Pátria minha

como Tu es

como o Senhor

num mal dia te fez

órfã de história e alienada de alma

vespertina, submissa e maliciosa

rústica e probrezinha

Amo-te

sobretudo

como eu te quereria

como eu em mIm te crio

dia após dia

como um encantamento da minha infância

e da minha fantasia

Amo-te

como eu

tresnoitado poeta evangelista

te invento e mitifico

E, como com Jesus Cristo fez Mateus,

visto com ilusórios véus

a tua miseranda e cinzenta Paixão

e intento

com interna e intensa

distante devoção

pôr-te um nimbo de Glória imaginária

num apócrifo Novo Testamento E. GUERRA DA CAL

ESTORIL,

/984 


        ERNESTO GUERRA DA CAL e LORCA

Se a súa primeira publicación literaria fora o poema “Mariñeiro fusilado” (na revista Nova Galiza, en 1937), Guerra da Cal publicou os poemarios: Lua de além-mar (1959), Poemas (1961), Rio de sonho e tempo (1962) e Motivos do eu (1966).

jueves, 5 de junio de 2025

Carta a unha rapariga de Gaza | karlotti

Carta a unha rapariga de Gaza | ultramarina

Carta a la Muchacha de Gaza  

Querida hija de la arena y el hilo,  

te escribo con letras de humo y herrumbre,  

mientras tu nombre—Gaza—se deshilacha  

como una gasa que nunca alcanza 

a vendar la herida oscura del mundo.  

Antes tejían tatriz en tus venas,  

telares que cantaban bajo el sol de naranjos,  

ahora sólo queda el huso roto de los misiles,  

la urdimbre convertida en cicatriz muda

Te han robado el pan y el rocío,  

convirtieron el agua en un arma,  

la sed es un cuchillo que talla  

tu garganta y la de los que decias hermanos.  

El hambre abre zanjas en tus manos,  

mientras el mundo mira, hipnotizado,  

tu genocidio en pantallas de plasma:  

un pueblo entero desangrándose en directo,  

sus voces—pájaros sin alas—  

atrapadas en algoritmos de indiferencia.  

Gaza ya no es ciudad, es escombro que canta,  

un verso roto donde los niños juegan al escondite  

entre chatarra y sombras.  

El sol sigue naciendo, impávido,  

pero hasta la luz huye de tus calles,  

y los pájaros—como tus risas—  

anidan en cráteres.  

Y tú, muchacha de los ojos quemados,  

acaricias el vacío que dejó tu niña,  

mientras la muerte te escupe cenizas y balas.  

Entonces, entre el humo, abres la boca  

y de tu garganta nace una nana,  

un arrullo tejido con raíces y lágrimas,  

para mecer a la pequeña ausencia  

que el hierro convirtió en polvo y en brasas.

Tu canto es un puñal florecido,  

una semilla insaciable bajo las escorias,  

un grito al rojo vivo que perfora titulares y rezos.

Sabes que el mundo apagará sus pantallas,  

pero tu voz—como la gasa antigua—  

se enredará en la memoria del viento,  

y nadie podrá deshilachar tu nombre.  

Con el sol que no basta para limpiar la sangre,  

pero persiste, testigo mudo,  

firmo esta carta en tu piel de sonora dulzura  

y pregunto a ese vacío que arde:  

¿Cuándo dejarán los dioses de tejer sudarios?  

A estas alturas, Dios ha muerto o es ateo

Para la que canta donde otros sólo ven ruina.

(Diva-Braga-e-Eveline-Medeiros-02-scaled)

Carta á Rapariga de Gaza  

Querida filla da area e o fío,  

escríboche con letras de fume e ferruxe,  

mentres o teu nome—Gaza—esfiáñase  

como unha gasa que nunca atinxe 

a vendar a ferida escura do mundo.  

Antes tecían tatriz nas túas veas,  

teares que cantaban baixo o sol de laranxos,  

agora só queda o fuso roto dos misís,  

o urdime convertida en cicatriz muda

Roubáronche o pan e o resío,  

converteron a auga nunha arma,  

a sede é un coitelo que talla  

a túa gorxa e a dos que dicias irmáns.  

A fame abre gabias nas túas mans,  

mentres o mundo mira, hipnotizado,  

o teu xenocidio en pantallas de plasma:  

un pobo enteiro desangrándose en directo,  

as súas voces—paxaros sen ás—  

engalloladas en algoritmos de friura.  

Gaza xa non é cidade, é entullo que canta,  

un verso roto onde os nenos xogan ao agocho  

entre ferralla e sombras.  

O sol segue nacendo, impávido,  

pero ata a luz foxe das túas rúas,  

e os paxaros—como os teus risos—  

aniñan en cráteres.  

E ti, rapariga dos ollos queimados,  

acariñas o baleiro que deixou a túa nena,  

mentres a morte che cuspa cinzas e balas.  

Entón, entre o fume, abres a boca  

e da túa gorxa nace unha nana,  

un arrullo tecido con raíces e bágoas,  

para arrolar á pequena ausencia  

que o ferro converteu en po e en brasas.

O teu canto é un punhal florecido,  

unha semente insaciável baixo as escouras,  

un berro a lume vivo que fura titulares e rezos.

Sabes que o mundo apagará as súas pantallas,  

pero a túa voz—como a gasa antiga—  

enredarase na memoria do vento,  

e ninguén poderá esfiañar o teu nome.  

Co sol que non abonda para limpar o sangue,  

pero persiste, testemuña muda,  

asino esta carta na túa pel de sonora dozura  

e pregunto a ese baleiro que arde:  

Cando deixarán os deuses de tecer mortallas?  

A estas alturas, Deus morreu ou é ateo

*Para a que canta onde outros só ven ruína.*

Sacada a primeira ilustración de CAPIRE

domingo, 5 de enero de 2025

carta a los Reyes Magos LAS ABARCAS DESIERTAS, de Miguel Hernández

“Ningún Rey coronado

Tuvo pié, tuvo gana

Para ver el calzado

de mi pobre ventana

(M. Hernandez)


Las Abarcas Desiertas

Por el cinco de enero,

cada enero ponía

mi calzado cabrero

a la ventana fría.

Y encontraban los días,

que derriban las puertas,

mis abarcas vacías,

mis abarcas desiertas.


Nunca tuve zapatos,

ni trajes, ni palabras:

siempre tuve regatos,

siempre penas y cabras.


Me vistió la pobreza,

me lamió el cuerpo el río,

y del pie a la cabeza

pasto fui del rocío.


Por el cinco de enero,

para el seis, yo quería

que fuera el mundo entero

una juguetería.


Y al andar la alborada

removiendo las huertas,

mis abarcas sin nada,

mis abarcas desiertas.


Ningún rey coronado

tuvo pie, tuvo gana

para ver el calzado

de mi pobre ventana.


Toda gente de trono,

toda gente de botas

se rió con encono

de mis abarcas rotas.


Rabié de llanto, hasta

cubrir de sal mi piel,

por un mundo de pasta

y unos hombres de miel.


Por el cinco de enero,

de la majada mía

mi calzado cabrero

a la escarcha salía.


Y hacia el seis, mis miradas

hallaban en sus puertas

mis abarcas heladas,

mis abarcas desiertas


Miguel Hernández